Οδοντικά Εμφυτεύματα

Τα οδοντικά εμφυτεύματα δεν αποτελούν
πανάκεια, διότι έχουν περιορισμούς στην
τοποθέτησή τους

Από την εποχή που ο άνθρωπος δημιούργησε την πολιτισμένη κοινωνία και ανέβασε το βιοτικό και επιστημονικό του επίπεδο, μια από τις επιδιώξεις του ήταν η αντικατάσταση των απολεσθέντων δοντιών του με νέα ακίνητα. Αυτό συμβαίνει για τους εξής λόγους: 

Οι κινητές προσθετικές εργασίες, οδοντοστοιχίες, έχουν προβλήματα προσαρμογής και λειτουργικότητας.

Είναι συνυφασμένες με την γεροντική ηλικία. 

Η απώλεια των δοντιών τα οποία την πρωτόγονη εποχή ήταν τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά όπλα, υποσυνείδητα δημιουργεί αίσθημα ανασφάλειας σε όσους τα στερούνται. Τη λύση ανέλαβαν να δώσουν τα εμφυτεύματα. Το μείζον πρόβλημα ήταν να βρεθεί ένα υλικό το οποίο να είναι απόλυτα συμβατό με το οστό, ώστε να ενσωματώνεται πλήρως με αυτό, με αποτέλεσμα να μην έχουμε επιπλοκές, τόσο από αντιδράσεις τύπου ξένου σώματος λόγω της ενεργοποίησης του αμυντικού συστήματος του οργανισμού, όσο από επιμολύνσεις λόγω της εύρεσής τους στο σηπτικό περιβάλλον του στόματος.

Το υλικό που συγκεντρώνει τις παραπάνω ιδιότητες είναι το Τιτάνιο. Είναι τόσο συμβατό με τον ιστό των γνάθων, ώστε τα οστικά κύτταρα το αναγνωρίζουν σαν ίδιο συστατικό, με αποτέλεσμα να κολλάνε πάνω του ενσωματωμένα μαζί του, προσδίδοντας με αυτό τον τρόπο σταθερότητα στο μόσχευμα. 

Μετέπειτα μελέτες απέδειξαν ότι η επικάλυψη του εμφυτεύματος με διάφορα συστατικά όπως υδροξυαπατίτης, απέδιδαν μεγαλύτερη συμβατότητα, γι’ αυτό και σήμερα χρησιμοποιούνται διαφόρων ειδών προϊόντα, με επικάλυψη ή όχι, ανάλογα με τον τύπο και την εταιρεία κατασκευής.   

Τεχνική τοποθέτησης εμφυτευμάτων

Η τοποθέτησή τους είναι πολύ απλή και εκτελείται σε δύο στάδια, μας εξηγεί γνωστός οδοντίατρος. 

1ο Στάδιο: γίνεται μία τομή σε όλο το βάθος του βλεννογόνου του στόματος έως και το περιόστεο και αποκολλάμε τον κρημνό (είναι η τομή), έτσι ώστε να παραμείνει καθαρό το οστούν. Στη συνέχεια κάνουμε μία οπή (τρύπα) με τη φρέζα πιλότο, την οποία διευρύνουμε με μια ευρύτερη και κάνουμε έλεγχο της φοράς της, σε σχέση με τις προσθετικές εργασίες που θέλουμε να τοποθετήσουμε στο τέλος της εργασίας. Κατόπιν διευρύνουμε και βαθαίνουμε την οπή στο εύρος και βάθος που έχουμε προεπιλέξει σύμφωνα με τη μελέτη μας στις προ-εγχειρητικές ακτινογραφίες και πιο συγκεκριμένα, ανάλογα με τις δυνατότητες του οστού του ασθενούς. Τέλος τοποθετούμε το αντίστοιχο εμφύτευμα και ράβουμε τον κρημνό. Αφήνουμε τα εμφυτεύματα να ενσωματωθούν για μία περίοδο τριών ή τεσσάρων μηνών ανάλογα με το εάν είναι στην άνω ή την κάτω γνάθο και πάντα σύμφωνα με τις οδηγίες του κατασκευαστού και προχωράμε στο επόμενο βήμα.

2ο Στάδιο: βρίσκουμε τη θέση του εμφυτεύματος στη στοματική κοιλότητα ψηλαφώντας την άνω άκρη του κάτω από το βλεννογόνο και κάνουμε μια μικρή τομή στο συγκεκριμένο σημείο. Παρασκευάζουμε το χειρουργικό μας πεδίο, έτσι ώστε να έχουμε άμεση προσπέλαση στην υποδοχή που βρίσκεται στο άνω μέρος του εμφυτεύματος και τοποθετούμε την υπερκατασκευή, η οποία ανάλογα με την κατασκευάστρια εταιρεία μπορεί να είναι βιδωτή ή εφαρμοστή. Συρράπτουμε τον κρημνό μας, έτσι ώστε μετά την αφαίρεση των ραμμάτων να επουλωθούν τα ούλα γύρω από την υπερκατασκευή με τέτοιο τρόπο ώστε να περιβάλλουν το κατώτερο τμήμα της. Τώρα πλέον έχουμε στη στοματική κοιλότητα, έτοιμη την κατασκευή μας για να υποδεχθεί την προσθετική εργασία. Θα μπορούσαμε ίσως με μια κάποια φαντασία να την παρομοιάσουμε με ένα τροχισμένο δόντι. 

Προϋποθέσεις για τοποθέτηση εμφυτευμάτων 

Στο σημείο αυτό θα θέλαμε να τονίσουμε ότι τα οδοντικά εμφυτεύματα δεν αποτελούν πανάκεια, διότι έχουν περιορισμούς στην τοποθέτησή τους. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η υψηλή φατνιακή ακρολοφία (τα ούλα δηλαδή), καθόσον η ύπαρξη ανατομικών μορίων, τα οποία πρέπει να σεβαστούμε πλήρως, καθιστούν αδύνατη, μερικές περιπτώσεις την τοποθέτησή τους. Για μεν την άνω γνάθο είναι το ιγμόρειο άνδρο, ενώ για την κάτω είναι ο πόρος του κάτω φατνιακού νεύρου.

Τελειώνοντας, οφείλουμε να επιστήσουμε την προσοχή στο θέμα της υγιεινής, η οποία πρέπει να είναι πολύ σχολαστική. Αυτό συμβαίνει διότι σαν ξένα σώματα που είναι, στερούνται τους αμυντικούς μηχανισμούς, τους οποίους έχουν τα φυσικά δόντια, με αποτέλεσμα να έχουμε εύκολη απώλεια του περιβάλλοντος οστού, δημιουργία περιεμφυτευματικού θυλάκου και τελικά απώλεια του μοσχεύματος.