 |
| Mία απλή αλλαγή περιβάλλοντος ίσως σας βοηθήσει... |
Η τραυματική νεύρωση αντιστοιχεί στην ψυχιατρική σημειολογία στην έννοια του stress.
Πρόκειται, δηλαδή, για μία σημαντική διαταραχή και απορρύθμιση της ψυχικής λειτουργίας και ισορροπίας, καθώς και της δυνατότητας νοητικής επεξεργασίας.
Συμπτώματα
Κλινικά
χαρακτηρίζεται από συμπτώματα τραυματικού φόβου, άγχους ιδίως διαχύτου
και συχνά σωματόμορφου, καταθλιπτικό και ασταθές συναίσθημα, κρίσεις
πανικού, διαταραχή του ύπνου με παρουσία εφιαλτών. Η συμπεριφορά παρουσιάζει αστάθεια, συχνές εκφορτίσεις και παρορμητικότητα. Η κλινική
εικόνα, ανάλογα με την βαρύτητα του περιστατικού μπορεί να περιλαμβάνει
και ψυχωτικά συμπτώματα με διαταραχές της σκέψης αλλά και της
αντίληψης. Στο επίπεδο της σκέψης και της νοητικής επεξεργασίας,
παρατηρούμε μια ιδιαίτερη καθήλωση των ιδεών στο τραύμα και μία
ανεπάρκεια του ψυχικού οργάνου και της νοητικής λειτουργίας να
επεξεργασθεί τα τραυματικά ερεθίσματα.
Επομένως, ο τραυματικός χαρακτήρας των ερεθισμάτων ή των γεγονότων, προσδίδεται από τον βαθμό αδυναμίας ψυχικής και νοητικής επεξεργασίας του ατόμου.
Στην τραυματική νεύρωση, όπως άλλωστε στο stess, είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι δεν είναι τόσο ή τουλάχιστον όχι μόνον, το ίδιο το γεγονός το οποίο είναι τραυματικό, αλλά η προσωπική, συχνά ασυνείδητη, σημασία του γεγονότος. Δηλαδή, το εάν ένα γεγονός θα είναι τραυματικό εξαρτάται αφ' ενός από την υποκειμενική του σημασία, το τι αναπαριστά για την ψυχική οργάνωση και την προσωπικότητα και αφ' ετέρου από την δυνατότητα του ψυχισμού να συνειδητοποιήσει αυτή την σημασία και να επεξεργασθεί ψυχικά και νοητικά το τραυματικό γεγονός.
Θα λέγαμε ότι, η ψυχική άμυνα και διεργασία του τραύματος έγκειται στο πέρασμα από το βασανιστικό και συχνά αναπάντητο ερώτημα «γιατί να μου συμβεί» ή μάλλον «γιατί να μου το κάνουν αυτό» στο περισσότερο προσωπικό και νοηματοδοτούμενο ερώτημα «τι σημαίνει για μένα αυτό που συνέβη;».
Σε διαφορετική περίπτωση η σκέψη και ο ψυχισμός καθηλώνεται στο ίδιο το γεγονός με αποτέλεσμα να συνεχίζει να δρα τραυματικά και ουσιαστικά να επαναβιώνεται συνεχώς και επαναλαμβανόμενα το τραυματικό γεγονός, δημιουργώντας έτσι την τραυματική σκέψη ή και την τραυματική συμπεριφορά. Κατά τον ίδιο τρόπο, ένα γεγονός μπορεί να αποβεί τραυματικό στο μεθύστερον, και όχι την στιγμή που πραγματοποιείται. Είναι η περίπτωση της καθυστερημένης διαταραχής. Αυτό γίνεται καθώς η ψυχοτραυματική υφή προσδίδεται όταν το γεγονός συνδεθεί με την υποκειμενική σημασία και συναίσθημα ή και με μία απωθημένη αναπαράσταση. Έτσι μέσω αυτής τη συνδέσεως, το γεγονός καθίσταται πλέον δυσάρεστο και ψυχικά αποσταθεροποιητικό.
Το είδος του τραυματικού γεγονότος, ή του παράγοντα stress, μπορεί να είναι αντίστοιχα, κάποιο μείζον περιστατικό ή καταστροφή, όπως μία κατάσταση πολέμου, μία επίθεση ή μία μεγάλη απώλεια, όπως και λιγότερο έντονα, αλλά επαναλαμβανόμενα ερεθίσματα, όπως καταστάσεις στερήσεως και αμφισβητήσεως του εγώ. Σε αυτή τη περίπτωση θα λέγαμε ότι συνίσταται η πλέον συχνή και επίκαιρη περίπτωση τραυματικής αντιδράσεως και stress.
Είναι αλήθεια ότι η σύγχρονη μορφή της κοινωνικής, εργασιακής, οικογενειακής αλλά και συναισθηματικής ζωής, προκαλεί πολλαπλές ματαιώσεις και συνθήκες αμφισβητήσεως του ατόμου και των δυνατοτήτων του. Αυτό έγκειται στην πληθώρα των ερεθισμάτων ή προσφορών που φαίνεται να κατακλύζουν τον σύγχρονο άνθρωπο, και που, καθώς δεν είναι δυνατή η πρόσβασή του σε αυτά, αισθάνεται πολλαπλώς και επαναλαμβανόμενα στερήσεις. Παράλληλα, οι έντονοι και γρήγοροι ρυθμοί λειτουργίας που δεν αφήνουν το περιθώριο δεύτερης σκέψεως επί των γεγονότων και των συμπεριφορών, ο κατακερματισμός της ψυχικής και της νοητικής ζωής με την υπερτίμηση επί μέρους χαρακτηριστικών, επικράτηση εγωκεντρικών συμπεριφορών- θέσεων εργασίας- τρόπων διαβιώσεως- πολιτισμικών συνηθειών- εστιασμένα και άκαμπτα ενδιαφέροντα και πνευματικοί ορίζοντες, συντελούν στην εγκατάσταση ενός τραυματογενούς τρόπου ζωής, αλλά και παθογόνου πλαισίου αναπτύξεως της προσωπικότητας.
Όμως, ο περισσότερο προσδιοριστικός παράγων για την εμφάνιση τραυματικής παθολογίας, είναι η διαθεσιμότης του ψυχισμού προς την επεξεργασία και την νοηματοδότηση των ερεθισμών και των διεγέρσεων, όπως επίσης η διαθεσιμότης προς την αποδοχή ματαιώσεων των επιθυμιών ή απωλειών. Έτσι προσωπικότητες με πρωτογενείς διεργασίες, ναρκισσιστικά ελλείμματα, ανίσχυρο εγώ, δυσχέρεια στην αποεπένδυση αντικειμένων και αντιστοίχως στην επένδυση άλλων, περισσότερο εφικτών, θα παρουσιάσουν ευκολότερα μία τραυματική αντίδραση.
Θεραπεία
Το είδος της θεραπευτικής αντιμετωπίσεως της τραυματικής νευρώσεως, εξαρτάται από την κλινική μορφή και το βάρος των συμπτωμάτων, το είδος του αιτίου και βέβαια από την προϋπάρχουσα οργάνωση της προσωπικότητος.
Έτσι θα μπορεί να εστιασθεί, αν και σπάνια κάτι τέτοιο αρκεί, σε μία απλή αλλαγή περιβάλλοντος ή συνθηκών, όπως και σε περισσότερο μακροπρόθεσμες ψυχοθεραπείες που θα στοχεύουν είτε στην διαταραχή της προσαρμογής, είτε στην αναδιοργάνωση της λειτουργίας της προσωπικότητος. Επίσης η φαρμακευτική κάλυψη με ηρεμιστικά και αντικαταθλιπτικά φάρμακα είναι συχνά απαραίτητη.
Επομένως, ο τραυματικός χαρακτήρας των ερεθισμάτων ή των γεγονότων, προσδίδεται από τον βαθμό αδυναμίας ψυχικής και νοητικής επεξεργασίας του ατόμου.
Στην τραυματική νεύρωση, όπως άλλωστε στο stess, είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι δεν είναι τόσο ή τουλάχιστον όχι μόνον, το ίδιο το γεγονός το οποίο είναι τραυματικό, αλλά η προσωπική, συχνά ασυνείδητη, σημασία του γεγονότος. Δηλαδή, το εάν ένα γεγονός θα είναι τραυματικό εξαρτάται αφ' ενός από την υποκειμενική του σημασία, το τι αναπαριστά για την ψυχική οργάνωση και την προσωπικότητα και αφ' ετέρου από την δυνατότητα του ψυχισμού να συνειδητοποιήσει αυτή την σημασία και να επεξεργασθεί ψυχικά και νοητικά το τραυματικό γεγονός.
Θα λέγαμε ότι, η ψυχική άμυνα και διεργασία του τραύματος έγκειται στο πέρασμα από το βασανιστικό και συχνά αναπάντητο ερώτημα «γιατί να μου συμβεί» ή μάλλον «γιατί να μου το κάνουν αυτό» στο περισσότερο προσωπικό και νοηματοδοτούμενο ερώτημα «τι σημαίνει για μένα αυτό που συνέβη;».
Σε διαφορετική περίπτωση η σκέψη και ο ψυχισμός καθηλώνεται στο ίδιο το γεγονός με αποτέλεσμα να συνεχίζει να δρα τραυματικά και ουσιαστικά να επαναβιώνεται συνεχώς και επαναλαμβανόμενα το τραυματικό γεγονός, δημιουργώντας έτσι την τραυματική σκέψη ή και την τραυματική συμπεριφορά. Κατά τον ίδιο τρόπο, ένα γεγονός μπορεί να αποβεί τραυματικό στο μεθύστερον, και όχι την στιγμή που πραγματοποιείται. Είναι η περίπτωση της καθυστερημένης διαταραχής. Αυτό γίνεται καθώς η ψυχοτραυματική υφή προσδίδεται όταν το γεγονός συνδεθεί με την υποκειμενική σημασία και συναίσθημα ή και με μία απωθημένη αναπαράσταση. Έτσι μέσω αυτής τη συνδέσεως, το γεγονός καθίσταται πλέον δυσάρεστο και ψυχικά αποσταθεροποιητικό.
Το είδος του τραυματικού γεγονότος, ή του παράγοντα stress, μπορεί να είναι αντίστοιχα, κάποιο μείζον περιστατικό ή καταστροφή, όπως μία κατάσταση πολέμου, μία επίθεση ή μία μεγάλη απώλεια, όπως και λιγότερο έντονα, αλλά επαναλαμβανόμενα ερεθίσματα, όπως καταστάσεις στερήσεως και αμφισβητήσεως του εγώ. Σε αυτή τη περίπτωση θα λέγαμε ότι συνίσταται η πλέον συχνή και επίκαιρη περίπτωση τραυματικής αντιδράσεως και stress.
Είναι αλήθεια ότι η σύγχρονη μορφή της κοινωνικής, εργασιακής, οικογενειακής αλλά και συναισθηματικής ζωής, προκαλεί πολλαπλές ματαιώσεις και συνθήκες αμφισβητήσεως του ατόμου και των δυνατοτήτων του. Αυτό έγκειται στην πληθώρα των ερεθισμάτων ή προσφορών που φαίνεται να κατακλύζουν τον σύγχρονο άνθρωπο, και που, καθώς δεν είναι δυνατή η πρόσβασή του σε αυτά, αισθάνεται πολλαπλώς και επαναλαμβανόμενα στερήσεις. Παράλληλα, οι έντονοι και γρήγοροι ρυθμοί λειτουργίας που δεν αφήνουν το περιθώριο δεύτερης σκέψεως επί των γεγονότων και των συμπεριφορών, ο κατακερματισμός της ψυχικής και της νοητικής ζωής με την υπερτίμηση επί μέρους χαρακτηριστικών, επικράτηση εγωκεντρικών συμπεριφορών- θέσεων εργασίας- τρόπων διαβιώσεως- πολιτισμικών συνηθειών- εστιασμένα και άκαμπτα ενδιαφέροντα και πνευματικοί ορίζοντες, συντελούν στην εγκατάσταση ενός τραυματογενούς τρόπου ζωής, αλλά και παθογόνου πλαισίου αναπτύξεως της προσωπικότητας.
Όμως, ο περισσότερο προσδιοριστικός παράγων για την εμφάνιση τραυματικής παθολογίας, είναι η διαθεσιμότης του ψυχισμού προς την επεξεργασία και την νοηματοδότηση των ερεθισμών και των διεγέρσεων, όπως επίσης η διαθεσιμότης προς την αποδοχή ματαιώσεων των επιθυμιών ή απωλειών. Έτσι προσωπικότητες με πρωτογενείς διεργασίες, ναρκισσιστικά ελλείμματα, ανίσχυρο εγώ, δυσχέρεια στην αποεπένδυση αντικειμένων και αντιστοίχως στην επένδυση άλλων, περισσότερο εφικτών, θα παρουσιάσουν ευκολότερα μία τραυματική αντίδραση.
Θεραπεία
Το είδος της θεραπευτικής αντιμετωπίσεως της τραυματικής νευρώσεως, εξαρτάται από την κλινική μορφή και το βάρος των συμπτωμάτων, το είδος του αιτίου και βέβαια από την προϋπάρχουσα οργάνωση της προσωπικότητος.
Έτσι θα μπορεί να εστιασθεί, αν και σπάνια κάτι τέτοιο αρκεί, σε μία απλή αλλαγή περιβάλλοντος ή συνθηκών, όπως και σε περισσότερο μακροπρόθεσμες ψυχοθεραπείες που θα στοχεύουν είτε στην διαταραχή της προσαρμογής, είτε στην αναδιοργάνωση της λειτουργίας της προσωπικότητος. Επίσης η φαρμακευτική κάλυψη με ηρεμιστικά και αντικαταθλιπτικά φάρμακα είναι συχνά απαραίτητη.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου