Αντιμετώπιση Τοξικομανίας

Η ένταξη σε θεραπευτικές κοινότητες
είναι ένα καλό θεραπευτικό μέσο

Το πρόβλημα των ναρκωτικών έχει αρχίσει και στη χώρα μας να προσλαμβάνει, δυστυχώς, μεγάλες διαστάσεις, αφού η διάδοσή τους παρουσιάζει σταθερά ανοδική πορεία.

Ακριβής βεβαίως αποτύπωση της αύξησης αυτής, με τεκμηριωμένα αριθμητικά δεδομένα, δεν υφίσταται, γεγονός οφειλόμενο στην έλλειψη ακόμη ενιαίου γραφείου καταγραφής των περιστατικών. 

Οι πληροφορίες που υπάρχουν προέρχονται από διαφορετικές πηγές και κατά συνέπεια συγκεντρώνουν, στην αξιολόγησή τους, όλα τα μειονεκτήματα των αποσπασματικών και με διαφορετικά κριτήρια και μεθοδολογία συλλεγομένων στοιχείων.

Η μόνη ίσως αξιόλογη πηγή για την εκτίμηση του φαινομένου είναι ο αριθμός των σημειουμένων θανάτων από «ναρκωτικά», διαπίστωση όμως κι αυτή εξαιρετική δύσκολη, αφού είναι δυνατόν ένας θάνατος που οφείλεται πραγματικά σε χρήση ενός φαρμάκου να χρεωθεί τελικώς με άλλη αιτία, παρεπόμενη της τοξικομανίας, όπως είναι η ηπατίτιδα, το AIDS, και άλλες. 

Οι παράγοντες που προσδιορίζουν την επιρρέπεια στη χρήση των «ναρκωτικών» είναι πολλοί και διαφορετικοί από Κράτος σε Κράτος, έτσι ώστε να είναι εξαιρετικά δύσκολη η οργάνωση ενός ενιαίου προγράμματος πρόληψης για την αντιμετώπιση του προβλήματος. 

Σε κάθε όμως περίπτωση η πρόληψη, στηριζόμενη στη σωστή και υπεύθυνη ενημέρωση, αποτελεί τη βάση οποιασδήποτε προσπάθειας και σε απόσταση η οπωσδήποτε δυσχερής, θεραπευτική προσέγγιση και κοινωνική επανένταξη.

Όσο, τέλος, για την πολυσυζητούμενη σήμερα κατασταλτική παρέμβαση του νόμου, εντασσόμενη ακόμη και στα προγράμματα πρόληψης, με πρωταρχική έκφραση τη σθεναρή παρέμβαση στο δίπολο παραγωγή - διακίνηση. 

Σήμερα στο διεθνή χώρο η μεθολογία του αγώνα κατά της τοξικομανίας παρακολουθεί τέσσερα κυρίως στάδια: 

Την πρόληψη, το κυριότερο χωρίς αμφιβολία, που στηρίζεται στη σωστή και υπεύθυνη ενημέρωση.  

Την θεραπευτική προσέγγιση των εξαρτημένων ατόμων που αποβλέπει στην εφαρμογή διαφόρων θεραπευτικών μοντέλων για τη σωματική και ψυχολογική απεξάρτηση. 

Την κοινωνική επανένταξη, μέσα από προγράμματα σωστής και συνεχούς προσπάθειας επαναπροσαρμογής των εξαρτημένων ατόμων μέσα στο κοινωνικό σύνολο. 

Την κατασταλτική παρέμβαση του νόμου, στα πλαίσια της διώξεως των λαθρεμπόρων και της προστασίας των εξαρτημένων. 

Θεραπεία

Η θεραπευτική αντιμετώπιση πρέπει να γίνεται υπό σταθερό ιατρικό έλεγχο για την πρόληψη και την αντιμετώπιση του στερητικού συνδρόμου, με αντίδοτα φάρμακα, άλλα ηρεμιστικά ή υποκατάστατα, όπως η μεθαδόνη για την ηρωίνη που καταστέλλει την επιθυμία οπιούχων. Παράλληλα όμως θα χρειαστεί η ψυχοθεραπευτική αγωγή για την αντιμετώπιση του ψυχικού υπόβαθρου που οδηγεί στην χρήση τοξικών ουσιών. Όταν άλλωστε δεν υπάρξει αυτή η αντιμετώπιση, η υποτροπή και επάνοδος στην τοξικομανία είναι πολύ πιθανή. Η ένταξη σε θεραπευτικές κοινότητες είναι, ως προς την φιλοσοφία της, ένα καλό θεραπευτικό μέσο, καθώς δημιουργείται ένα ομαδικό και συλλογικό πνεύμα αλληλο-υποστηρίξεως και προσπάθειας απεξαρτήσεως.

Σε περιπτώσεις τέλος όπου συνυπάρχουν η τοξικομανία με άλλο μείζον ψυχιατρικό πρόβλημα, όπως ψύχωση, η ενδονοσοκομειακή θεραπεία θα είναι η προτιμότερη. Απαραίτητη, τέλος, είναι η σταδιακή κοινωνική, επαγγελματική, αλλά και οικογενειακή επανένταξη των ατόμων σε θεραπεία απεξαρτήσεως. 
Διάβασε επίσης: Είδη τοξικών ουσιών και διάκριση εξαρτησιογόνων σε σκληρά και μαλακά